Lenin wiecznie żywy
Grobowce świadczą o swoich mieszkańcach. Są ważnym elementem pośmiertnego istnienia. Groby się odwiedza, zapala się na nich znicze, dba się o ich wygląd. Niektóre z nich mają wyjątkowy charakter, bo i ich „mieszkańcy” to wyjątkowe osoby, które nie zawsze mają spokój po śmierci. Zapraszam do najsłynniejszego grobowca świata: Mauzoleum Lenina w Moskwie.
Plac Czerwony w Moskwie magnetyzuje swoim blaskiem i poraża architektonicznym rozmachem: jest tu wspaniała kolorowa cerkiew Wasyla Błogosławionego, dumne mury Kremla, ekskluzywny dom Handlowy GUM oraz budzące największe zainteresowanie mauzoleum wodza Rewolucji Październikowej Włodzimierza Iljicza Lenina.
Moskwę zwiedzałam wracając z Syberii. W przerwie między pociągami udałam się na Plac Czerwony, gdzie koncentrują się najważniejsze moskiewskie zabytki. Tuż pod murami Kremla stoi masywne, granitowo-marmurowe mauzoleum, w którym pochowany jest Lenin. Turysta musi uzbroić się w cierpliwość, bo do mauzoleum nie wchodzi się ot tak. Najpierw trzeba odczekać swoje w kolejce, przejść przez bramkę wykrywającą metale i pokazać strażnikom zawartość kieszeni. Nie wolno wnosić aparatów fotograficznych, kamer i bagażu. Weszłam do mauzoleum ciemnym korytarzem. Schody prowadziły w dół, do słabo oświetlonej sali, gdzie umieszczono sarkofag z ciałem wodza.
Lenin leży w kuloodpornym szklanym sarkofagu na czerwonej aksamitnej poduszce, przykryty aksamitną tkaniną. Jest ubrany w garnitur i wygląda jakby spał. Sarkofag należy wolno obchodzić dookoła, nie zatrzymując się. Porządku pilnują umundurowani strażnicy. Z kazamatów mauzoleum wychodzi się na niewielki cmentarz, gdzie pochowano m.in. Stalina. Mauzoleum swój obecny kształt uzyskało w 1930 roku. Ciało wodza jest nieustannie poddawane zabiegom konserwacyjnym, choć niektórzy twierdzą, że to zwykła kukła, zaś prawdziwe ciało już od dawna nie istnieje. Konserwacja ciała kosztuje rosyjskich podatników rocznie kilka milionów dolarów.
